Er komt een nieuwe liefde aan en het begint helemaal opnieuw

Inhoudsopgave:

Er komt een nieuwe liefde aan en het begint helemaal opnieuw
Er komt een nieuwe liefde aan en het begint helemaal opnieuw
Anonim
bijv. lood
bijv. lood

Als mensen over mijn privéleven praten, voel ik me kwetsbaar, mijn tong wordt geblokkeerd - zei Lia Pokorny, de actrice van de Új Színház en de Intruder-serie, die ook werd gevraagd naar haar werk in ons interview. Hij vertelde waarom hij zichzelf meestal bekritiseert en hoe zijn leven zou werken als hij zou improviseren

In je interviews spreek je altijd bescheiden over jezelf. Begint dit vanuit het uitgangspunt dat als een acteur denkt dat hij goed is, hij dan al de helling afgaat?

Mogelijk. Als een persoon niet langer vraagt of wat hij doet goed en authentiek is, dan is er een probleem. Nederigheid is niet goed om te verliezen. Het is typerend voor mij dat ik worstel met het feit dat als ik een voorstelling vijftig keer speel, er twee zijn waarvan ik meestal zeg dat ze goed zijn gedaan. De Indringer is al heel lang aan de gang en sindsdien zijn er drie scènes geweest waarin ik kan zeggen: ja, dit is waar we naartoe zouden moeten gaan.

Slechts drie? En waarom waren die drie goed?

Omdat ik toen voelde dat ik in staat was om volledig aandacht te schenken aan de gegeven situatie en me open te stellen voor mijn partner op de manier die ik nodig had. Andere keren knijp ik mezelf altijd in de nek voor het blokkeren hier en het vlammen daar. Ik ben constant aan het kijken en mezelf beheersen. Als het tijdens de scène in me opkomt dat ik, mijn god, dit nu niet zou moeten doen, dan is het een verloren zaak. Van buitenaf is dit natuurlijk niet per se zichtbaar. Gisteren nog prees een van de producers me na het optreden, en ik zei dat je niet gelijk hebt, ik was slecht. Hij glimlachte hierom: Lia, dat zeg je altijd.

Ik begin te begrijpen waarom je dacht dat je de taak niet aankon bij de selectie van de show

Ik dacht dat deze baan niets voor mij was omdat ik geen uitgesproken grappig meisje ben. Kapitein Iván, de producent, zei dat het niet nodig is om grappig te zijn, maar om een scène op te lossen. Sinds ik dit probeer te doen en ik ben gekalmeerd, weet ik dat het niet zeker is dat de kijkers om elke zin zullen lachen, maar het belangrijkste is of er iets tussen twee mensen gebeurt of niet. Snelheid is het wapenfeit van het genre. De improvisatie die we doen in het psychotheater van Júlia Bácskai is een heel ander soort improvisatie: er is een lange tijd om de scène te laten ontvouwen. Er zijn ook lange stiltes, en dat is oké. Hier is snelheid belangrijk, daarom was ik in het begin erg bang. Ik ben natuurlijk nog steeds bang vandaag, maar alleen totdat ik het podium op ga.

Wat zijn de belangrijkste regels van geïmproviseerd acteren?

Het belangrijkste is dat ik moet accepteren wat de ander zegt, ik mag het niet afwijzen. Als hij bijvoorbeeld naar de tafel kijkt en zegt dat dit een emmer water is, en ik ontken het, dan blokkeer ik, dus ik faalde in de scène. Naast acceptatie moet er nog iets worden toegevoegd, bijvoorbeeld: ja, dit is een blauwe lavor. Hij zegt dat er eenden in het zwembad zwemmen, en ik voeg eraan toe: ik ben dol op eendenstoofpot, dus laten we hem aansteken!

Het is bijna een techniek voor persoonlijkheidsontwikkeling. Werkt het in het leven?

Nee. Het is makkelijker voor mensen om hun emoties en fouten op het podium te tonen. Stel je voor dat iemand naar ons toe zou komen, waar we aan tafel zitten, en een glas water over mijn hoofd zou gieten. In deze nerveuze toestand waar ik nu in ben - mijn keel doet pijn, ik heb het ook koud en ik maak me zorgen over wat ik 's middags nog meer moet doen - ik betrapte mezelf erop, stond op en riep: wat doe je denk aan jezelf? Het zou grappig zijn in het theater als ik opsta, er twee naar hem gooi en hij tussen de stoelen v alt. Dit werkt echter niet in het leven. Als ik de kans krijg om na te denken over wat ik met mijn hoofd naar beneden kan doen, moet ik mijn humeur bedaren, ik moet mezelf kalmeren, zodat ik hem, als ik opsta, kan vragen: het spijt me, maar waarom heeft hij het gedaan?

Ik moet in mezelf improviseren. Laat altijd de stem die het kalmst is spreken. Er zijn voortdurend veel ruziënde stemmen in de mens, de ene kant, de andere gewelddadig, de derde passief. Maar als we iets goed willen doen, moeten we het kleine slimme idee laten spreken.

bijv.2
bijv.2

Als leek beschouw ik improvisatie als de moeilijkste acteertechniek. Heeft deze show je gevoel van een buitenstaander in de industrie veranderd omdat je niet bent afgestudeerd aan de toneelschool?

Dit gevoel is niet meer zo scherp. Daar maken we in Beugró soms grapjes over, want Győző Szabó en ik hebben het niet afgemaakt. Soms vind ik het een deugd, soms is het een nadeel, maar nooit in mijn leven heeft iemand me gevraagd, wanneer ik werd getekend voor een rol, hoe was de situatie met het college? Professioneel maakt het niet uit. De medeacteurs die mij aardig vinden en de critici hebben zich al een soort beeld van mij gevormd via het theater. Ik hoef mezelf echt niet meer voor te stellen.

In een interview zei je dat de publiciteit die je theatervoorstellingen en tv-optredens geven je kwetsbaar maakt. Hoe heb je dit bij jezelf geregeld?

In principe heb ik geen probleem met publiciteit. Ik vind het mijn plicht om te spreken over de dingen waarin ik geloof. De interesse van de pers is ook belangrijk voor mij. Ik voel me beschaamd en kwetsbaar als mensen over mijn privéleven praten. Dan moet ik ofwel nee zeggen tegen een vraag tegelijk, of ik probeer het in algemene termen te formuleren. Uiteraard brengen journalisten mij de vragen over waar mensen nieuwsgierig naar zijn. Het raakt me gevoelig als ik nee moet zeggen tegen iemand. In een van mijn vorige interviews kwamen mijn oude relaties ter sprake. Als mijn keel en tong verstopt raken, heb ik het gevoel alsof ik verdoofd word. Ik wil niet opstandig zijn, ik gespannen echt onvrijwillig. Mijn privéleven is niet alleen van mij, hoe moet ik praten over de intieme dingen van huidige of voormalige personages in mijn leven? Ik praat graag over onderwerpen zoals hoe mijn zoon en ik naar de kleuterschool gaan, maar het is erg moeilijk om over gevoelens te praten.

Het is niet goed om over zulke dingen te lezen. Ik ben altijd zo verdrietig om te zien hoe zelfs gekke liefdes eindigen in lang lijden. Je hebt op zulke momenten al genoeg pijn, je hoeft het niet te missen, zelfs niet in het openbaar. Dan komt er een nieuwe liefde en begint het helemaal opnieuw. Het is onmogelijk om uit te drukken wat er tussen twee mensen gebeurt, het is hun diepste, unieke verhaal. Zelfs aan vrienden is het heel moeilijk uit te leggen. Als je het wilt samenvatten, het komt altijd uit met algemene onzin, nooit de realiteit.

Je zei ook in een interview dat als je kon, je kinderen zou blijven krijgen. Mis je het theater in de tussentijd niet?

Ik heb echt het gevoel dat ik gewoon thuis zou kunnen zijn als huisvrouw. Toen Misi werd geboren, heb ik het podium helemaal niet gemist, ik was blij om thuis te zijn met mijn zoon. Ik was verdrietiger toen ik weer aan het werk ging. Ik snikte. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn werk, ik hou van repeteren, ik hou van optredens, maar als de vraag is, wat zou ik liever doen: kinderen opvoeden of acteren, dan zou ik voor kinderen kiezen.

photos: marquez

Aanbevolen: