Zwangerschapsdagboek 5.0: De moeder snurkt als een moederbeer

Inhoudsopgave:

Zwangerschapsdagboek 5.0: De moeder snurkt als een moederbeer
Zwangerschapsdagboek 5.0: De moeder snurkt als een moederbeer
Anonim
Afbeelding
Afbeelding

19. week

+4,5 kg

Toen ik in november voor het eerst begon te snuffelen, kon ik me er nauwelijks iets van aantrekken. Wie snuift er niet op dit moment? Daarna ging het snel voorbij en ging het leven verder. Een paar weken later begon het allemaal opnieuw. Nogmaals. En opnieuw. Terugkijkend heb ik al maanden last van mijn neus, maar op de een of andere manier heb ik de koffers tot nu toe niet aangesloten. Daar zijn natuurlijk simpele redenen voor. We hebben een strenge winter, het weer is slecht, de helft van de mensen is altijd ziek of klaagt over iets ergs. Ik slaagde erin om een paar keer grondig doorweekt te raken in de regen rond nul graden (ik gaf het gebruik van een paraplu naast de kinderwagen op, dus ik deed de kap op en haalde de regenjas uit), zodat ik zelfs mijn problemen kan afkoelen. Hoe dan ook, ik hou niet van zeuren over zulke dingen, maar nu het glas vol is, ben ik het beu dat mijn toch al korte nachten vaak onderbroken worden, omdat ik naar lucht happend wakker word door mijn droge mond, zoals deze week, toen de ellende met hernieuwde kracht terugkeerde. Dit is het ergste tot nu toe. Ik zou nu moeten snurken. Ik kan dit moeilijk geloven, want een dame snurkt niet eens als ze zwanger is, maar ik werd zeker verdacht.

Als iemands neus begint te lopen, is het niet per se meteen duidelijk wat er aan de hand is. Griep? Koud? Afkoelen? Allergie? Dit alles tijdens een griepepidemie, tijdens de zwangerschap, is vaak nog frustrerender, omdat ik niet zomaar iets kan nemen voor de symptomen en de behandeling kan afhangen van de ziekte, toch?

Afgezien van een volledig verstopte en loopneus en frequent niezen, heb ik tot nu toe geen andere problemen gehad, geen koorts, geen keelpijn, geen zwakte. Ja, het is een hoest, maar je kunt het vangen op een droge keel. Dus de griep sloot ik snel uit, zowel de klassieke griep als de H1N1, al ben ik ook niet ingeënt. Begin februari luidden de Britse autoriteiten het alarm voor de H1N1-epidemie, werd de NHS-hotline afgeschaft, noch de dokter noch de verloskundige adviseerden me om me te laten vaccineren, dus ik maakte me er niet echt zorgen over. Verder hebben de tweeënhalfjarige en zijn vader de winter tot nu toe zonder snuifje overleefd, ondanks het feit dat ze veel kusjes en kusjes van mij krijgen, en het kind vaak beten van mijn lepel krijgt. Het is duidelijk dat wat mij ook scheelt, het hen niet bedreigt. Zo kan ik alles weer op de zwangerschap zetten.

In 2007, toen ik mijn dochter verwachtte, had ik vooral een probleem met mijn oren, maar het was constant. Tot dan toe had ik de allereerste oorontsteking van mijn leven, kort daarna gevolgd door de tweede, derde en vierde. Ik kwam zelfs met een kloppend oor uit het ziekenhuis. Ik heb sinds de bevalling geen problemen meer met mijn oren en ik ben sowieso in uitstekende gezondheid. Maar omdat bekend is dat het immuunsysteem van zwangere vrouwen verzwakt en ze vaker allerlei infectieziekten oplopen, verwachtte ik al dat er weer iets zou verschijnen. Maar hoe kan ik een "Achillesneus" hebben? Ik heb alle operaties gebeld, e-mails geschreven en elke dokter zei dat iedereen verkouden is, dat er epidemieën zijn en dat het vanzelf overgaat. Na dit alles, nog steeds ontevreden, zocht ik naar de woorden "zwangerschap loopneus" (wat deden mensen voor het internet? geloofden ze alles wat de dokter zei?), en ineens, en binnen een minuut, bleek dat onder invloed van oestrogeen tijdens de zwangerschap zijn de neuzen van vrouwen heel vaak geblokkeerd of lopen ze constant door de verhoogde slijmproductie, dit is een veel voorkomend iets dat niet afhankelijk is van het seizoen en het heeft zelfs geen infectie nodig. Het fenomeen heeft ook een naam, zwangerschapsloopneus of zwangerschapsrhinitis. Nou, niemand heeft me dit tot nu toe verteld, noch mijn privé-dokter, noch de verloskundige, noch de NHS-districtsarts, volledig op de hoogte van mijn terugkerende symptomen en mijn zwangerschap. Blijkbaar waren ze ook verblind door de winterellende die nu alle gezondheidswerkers omringt. In ieder geval, of ik nu verkouden ben of een hormoongerelateerde bijwerking van de zwangerschap ervaar, ik kan de gang van zaken niet versnellen, ik kan alleen de symptomen verlichten.

Maar hoe hard ik ook mijn best doe om de huisregels van herstel te volgen, namelijk vitamineconsumptie, rust, grote hoeveelheden vloeistof drinken, kruidensnoepjes kauwen (de lucht bevochtigen is hier niet nodig, omdat het het heeft weken geregend, zo veel dat er mos is gegroeid op de betonnen stoep voor ons huis en het interieur van de auto van een vriend is beschimmeld), dit alles helpt niet veel 's nachts, wanneer de situatie op zijn slechtst is en ik word elk half uur wakker en merk dat mijn neusgaten verstopt zijn en mijn keel zo droog is als een watje.

Ik kan er nog steeds niet tegen om de hele nacht om de twee uur te inhaleren of medicinale thee voor hem te zetten. De legendarische familiekuur, cognac drinken in stomend heet badwater, is in mijn geval natuurlijk niet van toepassing. Ik moest een betere, radicalere oplossing vinden om te slapen.

Het is in dit geval niet eenvoudig om te bedenken welke medicamenteuze behandeling is toegestaan. De belangrijkste zwangerschapsrichtlijn is om alle medicijnen door een arts te laten controleren, de dosis zo klein mogelijk te houden en de behandelingsduur zo kort mogelijk te houden. Bijna iedereen pleit voor voorzichtigheid als het gaat om het innemen van medicijnen voor zwangere vrouwen. Geneesmiddelenfabrikanten plaatsen enge waarschuwingen op de dozen omdat ze bang zijn voor rechtszaken. Voor elk artikel waarin wetenschappers bewijzen dat een bepaald vrij verkrijgbaar medicijn veilig is na het eerste trimester, is er een ander artikel dat suggereert dat je voorzichtig moet zijn omdat niets zeker is. Wat de arts zegt en adviseert, hangt vaak af van de arts zelf. Veel aanstaande moeders geven er echter de voorkeur aan niets te nemen, ook al geeft hun arts hun de zegen. Omdat we het warm hebben. In gevallen zoals een infectie, koorts of ernstige ziekte die een antibioticabehandeling vereist, beslist de arts bijna altijd voor behandeling, maar hoe zit het met wanneer het in principe kan worden getolereerd, zoals in mijn geval? Wie bepa alt wat überhaupt acceptabel is? En waarom zou ik zelfopofferend lijden als, volgens vele bronnen, een volledig onschadelijk medicijn kan zorgen voor een vredige slaap, rust en luchtige neusgaten? Ik ben helaas te jong om deze vragen te beantwoorden, dus ik heb de beslissing vermeden. Toen mijn plaatselijke arts me aanraadde om een van de Löty-producten te drinken die hier verkrijgbaar zijn, die kan worden gemengd met heet water, de neus reinigt en paracetamol bevat (paracetamol is volkomen veilig tijdens de zwangerschap in de juiste dosis), maakte ik mezelf gelukkig zo warm cocktail in de hoop op een goede nachtrust. En ik heb helaas geen verandering ervaren. Blind spoor, alweer.

Wat uiteindelijk binnenkwam, is een neusdruppel die 3-4 uur lang helpt. Op de doos staat dat het niet wordt aanbevolen in geval van zwangerschap, schreef de arts me in een e-mail, volledig op de hoogte van de actieve ingrediënten, dat het nu veilig is om te gebruiken. Het is geen wondermiddel, en helaas is het op de lange termijn niet het echte werk, maar het is nog steeds de beste tot nu toe en ik kan 's nachts vrij ademen. Ik legde het naast me, en als ik toch ergens voor moet opstaan (wat onvermijdelijk is), dan droop je. Eenmaal voor het slapengaan en 's avonds is voldoende. Vroeg of laat zal de oorzaak van het probleem verdwijnen, uiterlijk in juli. Maar als ik moest kiezen, zou ik liever een terugkerende verkoudheid hebben die in de lente zou kunnen verdwijnen, geen oestrogeenbijwerking die aanhoudt tot de bevalling. Ik weet niet zeker of ik mezelf nog 21 weken kan verdedigen tegen de gemene laster dat ik snurk als een moederbeer.

Elders

Aanbevolen: