Ik heb per ongeluk een klein meisje omver gereden! - Canadian Babysitting Journal

Ik heb per ongeluk een klein meisje omver gereden! - Canadian Babysitting Journal
Ik heb per ongeluk een klein meisje omver gereden! - Canadian Babysitting Journal
Anonim

De Canadese winter heeft het voordeel dat als het eenmaal sneeuwt, het tot maart blijft. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt het sneeuwdek dikker en dikker, maar de hele winter zorgt het ervoor dat het landschap en de kleine straatjes op ons terugkijken als een sprookjeslandschap. Bovendien zorgen door de zware minnen, soms dagenlang, een strakblauwe lucht en een sprankelende zon voor een beter humeur. De kou is erg zwaar, vooral als je elke dag moet gaan wandelen met een kleine zool.

DSC09539
DSC09539

Gelukkig geven Canadezen niet veel om de huidige mode in de winter, van dikke kleding tot gigantische bontmutsen, iedereen op straat ziet eruit als een grote teddybeer. Bedekt met een goede warme deken, zelfs wandelen met een kinderwagen is acceptabel. Gibson heeft hier niet echt bezwaar tegen, hij vindt het gewoon niet leuk om op de gegeven plek aan te komen, hij blijft een paar minuten zeggen dat hij terug wil, terug naar het "Gibson-huis", maar dan tegen de tijd dat ik uitpakken uit de winterverpakking, hij vergeet al dat hij gewoon naar huis verlangde en, zijn schoenen vergetend, rent hij op sokken naar de leerlingenkamer van de bibliotheek. Daar stort hij zich meteen op de bouwstenen, ook al moet hij het spel van andere kinderen afpakken. In zulke gevallen waarschuw ik je dat we samen met de anderen kunnen bouwen, en zo is het nog interessanter. En wanneer de kleuterjuf opduikt en de kinderen vertelt het speelgoed langzaam in te pakken, is Gibson nog steeds bezig met het bouwen van de toren en is hij het spel vergeten. Soms heb ik het gevoel dat het kind zo blij is met het gezelschap dat zijn energie tegelijkertijd naar de oppervlakte barst, hij weet niet eens waar hij het vandaan moet halen, hij bouwt, danst, springt van vreugde.

Daarna kun je hem natuurlijk bijna niet op zijn billen krijgen. Gelukkig, op die dagen dat ouders en begeleiders ook in de kamer mogen zijn, kiezen de kinderen ervoor om bij hun ouders op schoot te zitten. Nadat de kleuterleidster met de sessie is begonnen, kruipt Gibson eindelijk op mijn schoot en kijkt vanaf daar naar de gebeurtenissen. Samen met de andere ouders stimuleren we hen om in het midden van de kring te gaan zitten met de andere kinderen, en bekijken we ze vanaf de rand van de kring. We zitten nog in de fase dat ze ons wel een paar minuten willen verlaten, maar zodra ze 2 meter verder zitten kijken ze soms achterdochtig om of we er nog zijn. Sommigen springen plotseling op en rennen in de armen van hun ouders. Dat was genoeg afstand voor hen vandaag.

Om de een of andere reden komt er tijdens elke sessie een moment waarop Gibson tevreden is met zitten, en zelfs tijdens de favoriete dans- en zangpartijen kan hij opspringen en proberen te ontsnappen. In zulke gevallen gaat hij naar de andere kamer, rent meteen naar de boekenkasten en tegen de tijd dat ik hem inhaal, heeft hij al een verhalenboek in zijn hand dat we kunnen lezen. Dan probeer ik je ervan te overtuigen dat we terug moeten, aangezien de les nog doorgaat. Meestal heeft dit geen invloed op hem, hij blijft bij zijn besluit dat we nu gaan lezen. Ik geef niet altijd aan hem toe, beetje bij beetje krijg ik hem zover dat hij met me meekomt, en dan lezen we. Soms werkt deze methode, maar soms wordt er gekozen voor de selectieve luistermodus. Dit is altijd een gevaarlijke situatie, hoe kindvriendelijk de bibliotheek ook is. Misschien vanwege de grote ruimte, wordt Gibson meegesleept door de wind van vrijheid, en tegen de tijd dat ik het boek op zijn plaats leg, rent hij door de kamer. In zulke gevallen besluip ik hem ongemerkt, of val aan van achter de pilaren en vang de kleine seleburdi. Natuurlijk is hij hier niet blij mee, maar we moeten de situatie verduidelijken, dat de bibliotheek niet is uitgevonden om te rennen.

Vorige week volgden, dankzij zijn koppigheid en zijn onwil om zelfs bij toeval naar advies te luisteren, een reeks ongelukken op. Ook in de bibliotheek probeerden we de nieuwste lectuur tussen de planken te vinden, toen Gibson, die aan één ding dacht, erheen snelde en de rij planken verliet en begon te rennen. Hij was me maar een paar stappen voor, maar het was genoeg voor hem om een van de computerbureaus op voorhoofdhoogte vol met zijn hoofd te vinden. Zelfs de vrouwelijke bibliothecaris siste. Onmiddellijk vulde het geluid van obsceen gehuil de kamer. Ik pakte hem op en haastte hem naar de badkamer om zijn pijn te verzachten met een koudwaterkompres. Gelukkig stopte het huilen al snel en we waren het erover eens dat hij het beter zou doen als hij zijn benen zou bevelen om te stoppen.

Deze pechweek is hier echter nog niet voorbij. Op een avond, toen ik thuiskwam na het winkelen, zat Sheila depressief aan de keukentafel. Ik vroeg meteen wat er was gebeurd. Op dat moment beëindigde hij zijn wacht over Gibson. Ze waren in de kelder aan het spelen, toen de jongen zijn auto's onder de tafel duwde, volledig in beslag genomen door zijn activiteit, en vergat het hardhout dat boven hem uittorende. Dit ongeluk zorgde echter voor wat langer huilen. Bovendien was Sheila bang dat ze een hersenschudding zou hebben, dus de volgende dag moest ik blijven controleren of alles goed werkte. Gibsons hoofd lijkt een harde noot te zijn, aangezien er geen teken van de botsing was.

Niet zoals hun uitje op donderdagavond. Ze gingen naar een leuke plek voor kinderen waar geld je tokens geeft om verschillende behendigheidsspellen te spelen. Hoewel het meestal een kwestie van op knopjes drukken is, komen de kleintjes toch graag naar de plek, aangezien ze eindelijk een cadeau kunnen uitkiezen voor de verdiende punten. Ook de avond verliep niet zonder problemen. De kinderen, opgewonden door de flitsende lichten en geluiden, rennen tussen de verschillende speeltjes door alsof ze uit een kanon zijn geschoten. Ik denk niet dat Gibson de massaramp die dag gepland had, maar het gebeurde toch. Het andere slachtoffer was een klein meisje. Ze kwamen frontaal in botsing, het kleine meisje ontsnapte ongedeerd, maar Gibson bracht naast de gigantische heliumballon een monocle mee naar huis. Er was een duidelijk zichtbare blauwe streep onder zijn ogen.

De volgende dag, spelend met Maki, de nu 7-pond Newfoundland, nog steeds een puppy, kreeg Gibson nog een paar schrammen op zijn arm, en toen lieten de kleine tandjes van de hond ook een kleine versiering op zijn hand achter. En door de kou begon de huid onder zijn neus rood te worden. Inmiddels had hij een zeer strijdlustig uiterlijk aangenomen, je kon niet ontkennen dat hij een echte, roekeloze, gekke jongen was. Hij voelt echter al de verschillende fysieke machtsverhoudingen met de meisjes. Aan het einde van de voorbereidende sessie, in de gymzaal, kunnen de kleintjes vrij rondrennen en een half uur balspelen. Gibson rende bang naar een van de kleuterleidsters:

- Ik heb per ongeluk een klein meisje geslagen!

- Heb je je excuses aangeboden aan hem? Waar is het?

- Hé, het was hier eerder!

Het gezicht van de kleuterjuf brak onmiddellijk in een glimlach, hoewel ze het probeerde te verbergen:

-Kom, laten we het zoeken!

Aanbevolen: